Στην θαυμαστή χώρα των βελτιώσεων το όνομα Morohoshi-san είναι ισοδύναμο με το όνομα Lamborghini και φωτίζει με την ροζ Diablo τα σκοτεινά σοκάκια της συνοικίας Kabukicho που δεν θα βρείτε σε κανέναν τουριστικό οδηγό του Τόκιο. Κυκλοφορεί στα όρια των κακόφημων συνοικιών και της ελίτ, ανάμεσα στα ξενοδοχεία του έρωτα, τις καντίνες με noodle και τα μπαράκια με τις συνοδούς.
Τρεις τύπους ανθρώπων συναντά κανείς εκεί, τους μεθυσμένους πλασιέ που τρεκλίζουν από μπαρ σε μπαρ, αμήχανα αγόρια και κορίτσια με μια μελαγχολική αναζήτηση τη τελειότητας στην επανάσταση και τέλος ομάδες αντρών που περπατούν αργά με κινηματογραφικό τρόπο, τέλεια κοστούμια και αυτοί που θα πρέπει κανείς να φοβάται. Η Yakuza, η γιαπωνέζικη μαφία, το μεγαλύτερο συνδικάτο οργανωμένου εγκλήματος στον κόσμο, εκεί δίνει το παρόν. Σε αυτούς τους τρεις τύπους ανθρώπων προστέθηκε και ένας τέταρτος τύπος: ο Shinichi Morohoshi, με παπούτσια σαν μπάλα της ντίσκο, μαλλί που μοιάζει ηλεκτρισμένο, κοσμήματα που δύσκολα θα φορούσε κανείς και το απόλυτο ντύσιμο για μια ψυχωτική πρωτεύουσα όπως είναι το Τόκιο. Παρά τους εμφανής δεσμούς με την Yakuza, ο Morohoshi είναι διασκεδαστικός και αφοπλιστικός και του αρέσουν τα διαμάντια, τα οποία βρίσκεις στο Rolex που φοράει, στα αθλητικά, το τηλέφωνο το jeans και φυσικά στην Lamborghini του. Όταν τον γνωρίσεις θα σου δώσει φευγαλέα το χέρι και μια κάρτα στην οποία γράφει μόνο το όνομά του.
“Μου αρέσουν τα φανταχτερά” παραδέχεται ο ίδιος “ειδικά τα φανταχτερά αυτοκίνητα. Αλλά μου αρέσουν και οι επικίνδυνοι άνθρωποι, όταν ήμουν νέος δούλευα σε αυτές τις συνοικίες. Τότε σχοινοβατούσα σε γκρι ζώνες σήμερα εμπορεύομαι αυτοκίνητα με νόμιμο τρόπο αλλά και πάλι δε γίνεται να κοπούν εντελώς οι δεσμοί με αυτόν τον κόσμο. Συνεργαζόμουν με την Yakuza, έχουν καλή καρδιά και σέβονται την φιλία εκτός από το ότι βοηθούν πολύ κόσμο. Όπως και να έχει είναι καλό να θυμάσε το παρελθόν και από πού προέρχεσαι». Ο Morohoshi, όπως γίνετε αντιληπτό δεν ήταν πάντα άνθρωπος των αυτοκινήτων, μάλιστα σε νεαρή ηλικία οδηγούσε μόνο μοτοσικλέτα σε στυλ Bōsōzoku.
“Ήμουν 17 όταν τη νύχτα της πρωτοχρονιάς οδηγούσα στην πόλη και άκουσα πολύ πριν δω τι είναι έναν εκκωφαντικό θόρυβο εξάτμισης. Μαρμάρωσα, δεν είχα καμία απολύτως ιδέα τι αυτοκίνητο θα μπορούσε να παράγει τέτοιον θόρυβο. Ξοδεύαμε πολλά για να ακούγονται όσο γίνεται πιο δυνατά οι εξατμίσεις των μοτοσικλετών μας αλλά αυτός ο θόρυβος ήταν απλά πιο δυνατός. Λίγα δευτερόλεπτα μετά μπόρεσα να το δω, ήταν μια μαύρη Countach που κατηφόριζε την οδό Nakasendō. Εκείνη την στιγμή είπα πως πρέπει να αγοράσω μια Lamborghini. Μετά από 16 χρόνια και αρκετές συλλήψεις αγόρασα την πρώτη μου, μια Diablo. Αρχικά ήμουν ευτυχής, ήταν θορυβώδης, γρήγορη και όμορφη. Όταν άρχισα να πηγαίνω σε συναντήσεις ομοϊδεατών έβλεπα πως δεν ξεχώριζε, ενώ όχι μόνο μου αρέσει αλλά το έχω ανάγκη να ξεχωρίζει οτιδήποτε μου ανήκει. Ξεκίνησα λοιπόν να αναζητώ τρόπους ώστε το αυτοκίνητο μου να είναι διαφορετικό από τα άλλα. Εμπνεύστηκα πολύ από τι μοτοσικλέτες bōsōzoku και τον Darth Vadar (Πόλεμο των Άστρων) καθώς και τα δύο είναι φουτουριστικά και εξόχως δυναμικά. Πήγα σε πέντε διαφορετικά μαγαζιά για να βρω ένα που θα κάνει τις αλλαγές που ήθελα. Οι ιδιοκτήτες απλά αρνιόντουσαν γιατί φοβόντουσαν αν μεταμορφώσουν έτσι μια Lamborghini, παρά το γεγονός πως είχα μαζί μου ακόμα και τα LED μαζί με το ρευστό στο κουτί. Τελικά βρέθηκε ένα μικρό μαγαζάκι στο Τόκιο που έκανε την Lamborghini μου πιο δυνατή, πιο θορυβώδες, με φωτάκια LED και διαμάντια. Δηλαδή Morohoshi style.
Όταν εμφανίστηκα την πρώτη φορά με την μεταμορφωμένη μου Diablo στην συνάντηση του Japanese Lamborghini Club δεν άρεσε σε κανέναν. Δεν ήταν απλά συνηθισμένοι σε αυτό το στυλ το οποίο ήταν πιο εξτρίμ από όσο μπορούσα να αντέξουν. Ήμουν όμως υπομονετικός και επέμενα, έγινα γνωστός και σιγά-σιγά ερχόντουσαν διάφοροι και με ρωτούσαν αν αγόραζα άλλο αυτοκίνητο τι θα έκανα με την Countach μου. Μεγάλη εντύπωση όμως έκαναν και κάνουν ακόμα οι Murciélago Roadster και Murciélago Coupe όπως και η Aventador της οποία η μεταμόρφωση δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα. Το 2013 βρέθηκα στην συνάντηση των 50 ετών που διοργανώθηκε από την μαμά εταιρία και πηγαίνοντας την SV μου για γέμισμα στο Μιλάνο άναψα όλα τα φώτα, μάρσαρα και κόρναρα τόσο που την επομένη μου είπαν πως πρέπει να συμπεριφερθώ πιο κόσμια. Στο τέλος γνώρισα και τον CEO της Lamborghini Stephan Winkelmann ο οποίος μάλιστα υπέγραψε το αυτοκίνητό μου.
Γενικά οι άλλοι ιδιοκτήτες Lamborghini με αγαπούν και δεν μπορούν να πιστέψουν τι έχω κάνει στα αυτοκίνητά μου. Επειδή όμως δεν είμαι αυτό που λέμε συμβατός με το προφίλ της εταιρίας αλλά και άλλους ιδιοκτήτες, ειδικά τον πρώτο διάστημα, ξεκίνησα μια δική μου ομάδα την Akuma Shukai που σημαίνει “Diablo Meeting” δηλαδή συνάντηση των διαβόλων. Δεν υπήρχε περιορισμός για το ποιος θα φέρει τι αυτοκίνητο με ποια μετατροπή, πάρα ταύτα δεν άντεξε στον χρόνο και διαλύθηκε πριν από πέντε χρόνια. Πολλοί θέλουν να έχουν το δικό μου στυλ, προσωπικά τους ενθαρρύνω, εξάλλου δεν πουλάω αυτοκίνητα ούτε μου ανήκει εταιρία βελτιώσεων, απλά είμαι ο καλύτερος παραγωγός τροποποιημένων Lamborghinis στον κόσμο. Θεωρώ τον εαυτό μου ως σύμβουλο και εποπτεύων”.
