Τα πρώτα λάστιχα δημιουργήθηκαν το 1845 από τον Thomson. Στο αρχικό του σχέδιο χρησιμοποίησε πλήθος μικρών σωλήνων, τους οποίους κάλυψε με ένα κομμάτι από δέρμα.
Στη συνέχεια ήρθε η αυτοκινούμενη άμαξα και σιγά-σιγά άρχισε να χρησιμοποιείται το καουτσούκ, ενώ μετά από λίγο καιρό προστέθηκαν οι σαμπρέλες, δημιουργώντας τον προπομπό των σημερινών ελαστικών.
Τα λουριά έπαιρναν όποιο χρώμα τους έδινε ο κατασκευαστής τους. Αναλόγως το βερνίκι, υπήρχαν καφέ, μαύρα, λευκά, βυσσινί.
Γύρω στα τέλη του 19ου αιώνα και ειδικότερα το 1888 δημιουργήθηκε το πρώτο ελαστικό με αεροθάλαμο (σαμπρέλα) από τον John Boyd Dunlop.
Τα πρώτα λάστιχα, είχαν μια ανοιχτόχρωμη μπεζ απόχρωση.
Οι κατασκευαστές, με πρωτοπόρο την BF Goodrich, συνειδητοποίησαν πως τα ελαστικά χρειάζονταν ριζικό ανασχεδιασμό προκειμένου να αντεπεξέλθουν στις ολοένα αυξανόμενα απαιτήσεις. Και η λύση είχε την μορφή του οξειδίου του μαγνησίου.
Hankook και Goodyear πειραματιζόντουσαν με υλικά που θα μπορούσαν να προσθέσουν, ώστε να σκουρήνει η όψη των ελαστικών.
Το 1912 ανακαλύφθηκε η ευεργετική επίδραση του πυριτίου στην σύσταση, την αντοχή και την μακροβιότητα της δομής των ελαστικών, από τον Άγγλο χημικό S.C. Mote που εργαζόταν στην India Rubber.
Τα δικαιώματα της ευρεσιτεχνίας αγοράστηκαν από την αμερικανική Diamond Rubber Co., η οποία με την σειρά της εξαγοράστηκε από την BF Goodrich.
Ένα υλικό που εισήχθη στα ελαστικά για να βελτιώσει το οπτικό τους αποτέλεσμα, έφτασε να τα κάνει ανθεκτικότερα, αποτελεσματικότερα και να αλλάξει τον ρου ολόκληρης της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Είναι χαρακτηριστικό πως, σύμφωνα με τον βραβευμένο χημικό μηχανικό Jack Koenig, αν τα ελαστικά προ πυριτίου δεν άντεχαν παραπάνω από 8.000 χιλιόμετρα. Σήμερα το μέσο ελαστικό διανύει περίπου 20-25.000 χιλιόμετρα ετησίως και μπορεί να αντέξει -ανάλογα την χρήση- 3, 4 ακόμα και περισσότερα χρόνια.
pagenews.gr
