Retro stories: RENAULT 30/20

Κοινοποίησε το άρθρο

Η Renault παρόλο που ήταν η μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία της Γαλλίας, για αρκετά χρόνια δεν διέθετε κάποιο μοντέλο «γοήτρου», αφού η «γκάμα» της σταματούσε στο εξαιρετικό μεν, αλλά μεσαίας κατηγορίας “16”.

Έτσι, τον Φεβρουάριο του 1975 αυτό το «κενό» ερχόταν να καλύψει το “30”, προκειμένου να αποτελέσει πλέον και τη ναυαρχίδα της εταιρίας.

Ακολουθώντας την τάση της εποχής που ήθελε τα αυτοκίνητα στο στυλ fast-back, κατάφερνε παρά τις μάλλον απλές γραμμές του να δείχνει επιβλητικό, βοηθούντων και των διαστάσεων του, κυρίως του πλάτους (1,73μ) και του ύψους του (1,43μ), ενώ το μήκος του (4,52μ) βρισκόταν στο μέσο όρο των μοντέλων της κατηγορίας του. Βέβαια ο συγκεκριμένος σχεδιασμός του αμαξώματος δεν είχε υιοθετηθεί μόνο για λόγους μόδας, αλλά εξυπηρετούσε και ένα λειτουργικό σκοπό που είχε αποδειχθεί ιδιαίτερα πρακτικός στο “16”. Ήταν η δυνατότητα τοποθέτησης 5ης πίσω πόρτας, που επέτρεπε στο αυτοκίνητο να συνδυάζει χαρακτηριστικά μπερλίνας και στέισον και μάλιστα, εφοδιάζοντας το με ένα πλήθος από αξεσουάρ και πρωτοτυπίες να παραμένει στην υψηλή κατηγορία. Στον εσωτερικό χώρο επικρατούσε το βελούδο, δίνοντας αμέσως την αίσθηση της πολυτέλειας, με τα καθίσματα, τόσο τα εμπρός, όσο και τα πίσω να είναι καλοσχεδιασμένα και αναπαυτικά, ικανά να εξυπηρετήσουν τους επιβάτες ασχέτως σωματικής διάπλασης. Το αυτοκίνητο διέθετε πρωτόγνωρα για την εποχή του εφόδια, όπως ηλεκτρομαγνητικές κλειδαριές, air condition, αυτόματες ζώνες ασφαλείας, ηλεκτρικά παράθυρα στις εμπρός πόρτες, σύστημα ρύθμισης των προβολέων ανάλογα με το φορτίο του αυτοκινήτου, ξεχωριστά εσωτερικά φώτα για τον συνοδηγό και τους πίσω επιβάτες, όπως επίσης και αναπτήρα για τους πίσω επιβάτες και φυσικά παραδιδόταν με στερεοφωνικό ραδιοκασετόφωνο.

Όσον αφορά τον κινητήρα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί πανευρωπαϊκός, αφού αποτελούσε προϊόν συνεργασίας ανάμεσα στη Renault, την Peugeot και την Volvo (εξ ου και η κωδική του ονομασία PRV) και τον χρησιμοποιούσαν και οι τρεις εταιρίες. Η Renault στο “30”, η Peugeot στα “604” και “504” coupe και η Volvo στο “264”. Ήταν 6-κύλινδρος σε σχήμα V, κατασκευασμένος από ελαφρά κράματα, με 2.664 κ.ε. και απόδοση αρχικά 131 ίππων, που όμως στη συνέχεια περιορίστηκαν στους 125. Ήταν ιδιαίτερα ελαστικός, αρκετά αθόρυβος και με ικανοποιητικές επιδόσεις. Μάλιστα η χρήση του από τη Renault είχε θεωρηθεί ως η πιο «τολμηρή» ανάμεσα στους τρείς κατασκευαστές, αφού συνδυαζόταν με την εμπρόσθια κίνηση του αυτοκινήτου. Αρνητική έκπληξη είχε αποτελέσει η τοποθέτηση σασμάν 4 ταχυτήτων, σε μια εποχή που οι 5 ταχύτητες είχαν αρχίσει να είναι διαδεδομένες ακόμη και σε αυτοκίνητα μικρού κυβισμού, υπήρχε όμως η δυνατότητα παραλαβής και με αυτόματο κιβώτιο.

{gallery}retro/renault_30{/gallery}

Στον τομέα της ανάρτησης, η Renault εγκαταλείποντας το σύστημα των ράβδων στρέψης που είχε χρησιμοποιήσει στο “16” , εφάρμοσε στο “30” μια πιο «τυπική» ανάρτηση με τριγωνικά ψαλίδια, σπειροειδή ελατήρια και ράβδους εξισορρόπησης, με το τελικό αποτέλεσμα να είναι απόλυτα ικανοποιητικό. Όσον αφορά τα φρένα, και οι τέσσερεις τροχοί ήταν εφοδιασμένοι με δισκόφρενα, με αεριζόμενους τους εμπρός δίσκους και βέβαια υπήρχε σερβόφρενο και διπλό κύκλωμα.

Επειδή όμως ένα τέτοιο αυτοκίνητο εκ των πραγμάτων δεν απευθυνόταν στο ευρύ κοινό, η Renault προκειμένου να διευρύνει τον κύκλο των αγοραστών του, παρουσίασε το Νοέμβριο του 1975 το φθηνότερο μοντέλο “20”. Στην πραγματικότητα, στο ίδιο αμάξωμα είχε τοποθετηθεί ο 4-κύλινδρος κινητήρας των 1.647 κ.ε. και 90 ίππων, που είχε προέλευση από το δυνατό “16 TX”. Στα φρένα, ο συνδυασμός ήταν δίσκοι εμπρός και ταμπούρα πίσω, οι ζάντες και τα ελαστικά ήταν μικρότερων διαστάσεων, το σερβόφρενο που διέθετε το “30” είχε αφαιρεθεί και βέβαια είχαν περιοριστεί τα αξεσουάρ που συνόδευαν το μεγαλύτερο μοντέλο. Όσον αφορά τη διαφορά στην εξωτερική εμφάνιση, αυτή ουσιαστικά βρισκόταν στην αντικατάσταση των διπλών εμπρός φανών, με ενιαίους παραλληλόγραμμους.

Μια ενδιαφέρουσα παραλλαγή του “20” ήταν αυτή που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1977 με τα διακριτικά “TS”. Διέθετε 2-λιτρο μοτέρ 109 ίππων, αποτελώντας για αρκετούς τον καλύτερο συνδυασμό για το συγκεκριμένο σκάφος, ενώ δύο ιδιαίτερες περιπτώσεις αποτελούσαν οι κυκλοφορίες το 1982 και το 1983 των Turbo Diesel εκδόσεων του “30” και του “20” αντίστοιχα, με τον κινητήρα στα 2.068 κ.ε. απόδοσης 84 ίππων.

Όμως μια δεκαετία παραγωγής ήταν αρκετή για τα δύο αυτά μοντέλα και έτσι το 1984 ο κύκλος τους επρόκειτο να ολοκληρωθεί, αφού είχε ήδη παρουσιαστεί από το Νοέμβριο του 1983 το πιο σύγχρονο “25”, προκειμένου να αντικαταστήσει και τα δύο.

φωτογραφίες: internet