Φίλοι της Ford Βροχίδης Χατζής Α.Ε. και του Τάσου Χατζή μαζί με φανατικούς του πελάτες, ξεκίνησαν μια αυθεντική διήμερη περιπέτεια στις απάτητες ορθοπλαγιές και κορυφές της Πίνδου, του όρους Λάκμωνα και όχι μόνο!
Επί ένα διήμερο, με έδρα το χωριό Καλλιρρόη της κοινότητας Ασπροποτάμου Καλαμπάκας, τα τετρακίνητα Ford κυριολεκτικά όργωσαν απάτητες περιοχές μιας άλλης Ελλάδας. Μιας μοναδικής και άγνωστης Ελλάδας που μόνο με τον τρόπο αυτό μπορεί να τη γνωρίσει κανείς.
Μια ομάδα έμπειρων και φανατικών της τετρακίνησης, έχοντας μαζί τους τα Ford Raptor, Ranger & τα αξιόμαχα Maverick, όλοι τους φίλοι και πελάτες της εταιρείας Ford Βροχίδης Χατζής Α.Ε. από τη Θεσσαλονίκη, με πρωτεργάτη τον Τάσο Χατζή ξεκίνησαν για το πολύ δύσκολο εγχείρημα.
Να σκαρφαλώσουν εκεί που δεν πηγαίνει σχεδόν κανείς…παρά μόνον ελάχιστοι ντόπιοι κυνηγοί!
Πρώτη ημέρα – 1η διαδρομή Στεφάνι
Προσβάσιμη από Ασπροπόταμο και Ανήλιο.
Περιοχή απροσπέλαστη για χρόνια πολλά λόγω της χρήσης της ως κυνηγητικής περιοχής του πάλαι βασιλέα Κωνσταντίνου του Α , τιμής ένεκεν για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων από τούς Τούρκους.
Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν πολλοί δρόμοι και αυτοί που υπάρχουν δεν είναι εύκολα προσπελάσιμοι στο σύνολό τους. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να την ακολουθήσει κανείς, μιας και αυτή την εποχή σχεδόν στο σύνολό της, καλύπτεται από παχιά λάσπη, που φτάνει και το μισό μέτρο σε ορισμένα σημεία, έχοντας πάνω της τα υγρά χρυσοκίτρινα φύλλα του φθινοπώρου. Δηλαδή διαδρομή με έντονη γλίστρα και απαιτητική οδήγηση για καλά προετοιμασμένους ταξιδευτές!!!
Η διαδρομή που ακολουθήσαμε
Ξεκινήσαμε την είσοδό μας στο δάσος, 2 χιλ πριν από την διασταύρωση της Καλλιρρόης ερχόμενοι από Καστανιά. Η είσοδός μας γίνεται εντυπωσιακή από τη διάσχιση του ορμητικού χειμάρρου με τις μεγάλες πέτρες στην κοίτη του. Διαδρομή με υψηλές απαιτήσεις, μιας και τα υγρά φύλλα στην αρχή δημιουργούν πολλά προβλήματα στη σταθερότητα του αυτοκινήτου στο δασικό δρόμο. Όπου υπήρχε ξέρα τα πράγματα ήταν σχετικά ελχόμενα, δίχως ιδιαίτερες εκπλήξεις. Σε κάποια ανήλια σημεία, τα οποία ήταν ουκ ολίγα, υπήρχε παχιά λάσπη η οποία ξεπερνούμε το μισό μέτρο. Μάλιστα, πάνω από αυτή τα φυλλοβόλα δένδρα είχαν ρίξει τα φύλλα τους, δημιουργώντας συνθήκες “ασφυξίας” στην όραση, αφού ήταν αδύνατον να επιλέξουμε με σαφή τρόπο ένα ασφαλές “πάτημα” στο στενό και επικίνδυνο δασικό και ανήλιο δρόμο.
Τα διάφορα τεχνολογικά συστήματα των Ford όμως, μας προσέφεραν πλουσιοπάροχα τις απόλυτες ικανότητές τους, κρατώντας μας σταθερά στο δρόμο, όποιος κι αν ήταν αυτός. Η διαδρομή των 30 σχεδόν χλμ. στο σημείο αυτό μας φάνηκε αιώνας, προσπαθώντας να ξεπεράσουμε τις τρομακτικές δυσκολίες στο κυριολεκτικά σαθρό έδαφος. Πουθενά όμως δεν σταματήσαμε! Πουθενά δεν υπήρξε “άρνηση” των Ford. Αντίθετα, η τρομακτική αξιοπιστία τους, μας γέμιζε με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία ότι, όλα ξεπέρνιουνται με την τεχνολογική αξιοπιστία και την εμπειρία των πληρωμάτων των Ford.
Ακολουθήσαμε τη λασπωμένη διαδρομή προς την κορυφή Δοκίμι. Την αφήσαμε στα δεξιά μας, παρακάμπτοντας την, αφού οδηγήσαμε στα 1.600 – 1.800 μ υψόμετρο, προς το δάσος της Ρόνας, που βρίσκεται πάνω από το Ανήλιο.
Ξαναβγήκαμε στην άσφαλτο και πριν το χωριό Στεφάνι ,πριν τα δούμε όλα, σε μια απότομη κατηφορική, γεμάτη “άγρια” νεροφαγώματα, λόγω των βροχών των προηγουμένων ημερών. Σε πολλά σημεία, μάλιστα, η λάσπη και τα λιμνάζοντα νερά ήταν τόσα πολλά, που ήταν σχεδόν αδύνατον να διακρίνουμε τη συνέχεια της διαδρομής μας. Δεν σταματήσαμε πουθενά! Σε κανένα σημείο δεν υπήρξε “άρνηση” των τετρακίνητων Ford. Κυριολεκτικά οργώσαμε την ιδιαίτερα απαιτητική και ολισθηρή κατάβαση, δίχως να μας συμβεί το παραμικρό.
Και βρήκαμε άσφαλτο στην διασταύρωση, μετά από μια περιοχή όπου βοσκούσαν ελεύθερα αγελάδες, κυριολεκτικά μέσα στη λάσπη και τερματίσαμε και πάλι στην Καλλιρρόη, μέσω Χαλικίου ,Ανθούσας από άσφαλτο αυτή τη φορά, έχοντας πέσει ήδη ο ήλιος του Νοεμβρίου. Συνολική διαδρομή μας 63 χιλ. και ο μέσος χρόνος ήταν 4,5 ώρες.
Δεύτερη ημέρα – 2η διαδρομή Λάκμωνας (Περιστέρι)
Το πρώτο σκέλος της διαδρομής μας κατά την δεύτερη ημέρα, ήταν ασφάλτινη διαδρομή και παραποτάμια, μέχρι το χωριό Χαλίκι. Ένα θαύμα της φύσης, μια υπέροχη διαδρομή, τόσο οδηγικά, όσο και οπτικά. Από τη μια οι κατάφυτες ορθοπλαγιές με τα έλατα και από την άλλη το φαράγγι με το ορμητικό του ποτάμι. Περίπου μισής ώρας διαδρομή είναι έως το Χαλίκι από την Καλλιρρόη. Δεξιά και αριστερά οι κορμοί των δένδρων που κατέβασαν οι ντόπιοι υλοτόμοι, δημιουργούν ένα κινηματογραφικό σκηνικό!
Μπαίνοντας στο χωριό Χαλίκι, ο πέτρινος ανηφορικός δρόμος είναι εξαιρετικά στενός. Με το ζόρι χώρεσαν τα Raptor & Ranger, ίσως σε κάποια σημεία και με κλειστούς καθρέπτες. Ο δρόμος ιδιαιτέρα ανηφορικός, σχεδόν απότομος, τόσο που σου αποτρέπει τη συνέχειά του. Και μόλις αφήσαμε το χωριό, μια δύσκολη και πετρώδης απότομη ανάβαση περιμένει τον κάθε λάτρη της περιπέτειας. Η φυτευτή πέτρα δυσκολεύει τις επιλογές στο τιμόνι, η απότομη ανηφορική κλίση συνεχίζει και το κενό στα δεξιά του αυτοκινήτου δεν σου επιτρέπει ούτε να το δεις, αλλά ούτε και να χαλαρώσεις ένα δευτερόλεπτο στο τιμόνι. Και φυσικά παντού έλατα!
Πολύ δύσκολος και απαιτητικός δρόμος! Μόνον όσοι πέρασαν τη διαδρομή αυτή κατανοούν το βαθμό δυσκολίας της. Η διαδρομή αυτή συνεχίζει έτσι για αρκετά χιλιόμετρα, με γκρέμια από τη μια και γλιστερή φυτευτή πέτρα από την άλλη. Και συνεχίζει έτσι έως τις πηγές του Ασπροπόταμου, τη Δρακόλιμνη ή Τσουκαρέλα. Τον απόλυτο προορισμό!
Η διαδρομή είναι πολύ χρονοβόρα, αφού απαιτείται ιδιαίτερη οδηγική προσοχή. Τα λάθη δεν συγχωρούνται! Και μετά από μια δύσκολη ανάβαση, τρυπώντας κυριολεκτικά τα σύννεφα πάνω σε σχεδόν κάθετες ορθοπλαγιές, τον κάθε ταξιδιώτη τον περιμένει το απόλυτο!
Εκεί ψηλά, στα 2.200 μέτρα υψόμετρο περιμένει μια μοναδική φύση
Για το δεύτερο σκέλος η πρόσβαση πραγματοποιείται από το συνδετικό δρόμο Μικρού Περιστερίου – Τσουκαρέλας και συνεχίζει πρώτα για Συρράκο και μετά για Καλαρύτες ,όπου διασχίζει όλο το οροπέδιο που περικλείεται από τα Τζουμέρκα και τον Λάκμωνα με κατεύθυνση ΝΔ. Στο τέλος συναντάμε
τον ασφάλτινο δρόμο Καλαρυτών – Ανθούσας, μέσω τής οποίας τερματίσαμε στο χωριό Καλλιρρόη, έχοντας διανύσει περίπου 20 χιλ. σε 4,5 – 5 ώρες.
Μαγεμένες τοποθεσίες, μοναδικής ομορφιάς!
Μα για να φτάσει κανείς εκεί ψηλά απαιτούνται ικανότητες και βασικά όχημα με καλή τετρακίνηση, αρκετά ψηλό από το έδαφος και φυσικά κατάλληλα ελαστικά. Σημειώστε ότι, ο τελευταίος ανεφοδιασμός επιβάλλεται στη Revoil, κάτω χαμηλά, στο δρόμο προς Καλαμπάκα και Μουργκάνι. Από εκεί και πέρα, στην ανάβαση των 50 σχεδόν χλμ. έως την Καλλιρρόη, δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Και βέβαια, όποιος έχει υψοφοφία καλό είναι να παραμείνει στα ξενοδοχεία της περιοχής.
Ήταν μια πραγματική περιπέτεια! Η απόλυτη αίσθηση ελευθερίας, δραπέτευσης και οπτικής ολοκλήρωσης. Με τα 17 συνολικά τετρακίνητα θηριάκια της Ford, όλοι φίλοι της Ford Βροχίδης Χατζής Α.Ε., ολοκληρώσανε μια παραμυθένια διαδρομή μέσα στην απόλυτη φύση των φθινοπωρινών χρωμάτων.
Κείμενο-Φωτογραφίες: Στέργιος Μανώλης
