Η τριάδα ηλεκτροκίνηση, συνδεσιμότητα και αυτόνομη οδήγηση θα δώσει στον κόσμο ένα πιο καθαρό πιο οργανωμένο και ήσυχο περιβάλλον.
του Γ. Παπαδόπουλου
Είναι Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2037, η Ζωή μόλις τελείωσε την διαδικτυακή συνομιλία με τον αδερφό της Τραϊανό με τον οποίο κανόνισε να επισκεφθούν τους γονείς τους. Έχουν δύο χρόνια να τους επισκεφθούν καθώς οι υποχρεώσεις είναι αυξημένες και η επικοινωνία είθισται πλέον να γίνετε διαδικτυακά. Κλείνει βιαστικά το κινητό, ασφαλίζει με αυτό το σπίτι ενώ έχει ήδη καλέσει με αυτό το αυτοκίνητό της από το πολυώροφο μακρόστενο υπέργειο και υπόγειο γκαράζ. Βγαίνοντας από το σπίτι βρίσκει το αυτοκίνητο να την περιμένει με τον ηλεκτροκινητήρα εν λειτουργία και το infotainment να παίζει την αγαπημένη της μουσική. Η πόρτα ανοίγει και η γνώριμη φωνή του αυτοκινήτου την καλωσορίζει. Αφού μπει, καθίσει αναπαυτικά και δέσει την ζώνη ασφαλείας λέει «Τραϊανός». Το αυτοκίνητο απαντά «Η ώρα είναι 10.25 π.μ., η διαδρομή αυτήν την στιγμή παρουσιάζει μειωμένη κίνηση. Θα φτάσουμε σε 24 λεπτά. Δεν έχετε κανένα νέο μήνυμα». Το αυτοκίνητο ξεκινά, το κινητό έχει συνδεθεί ήδη με το hotspot και η Ζωή με μια κίνηση στον αέρα χαμηλώνει την ένταση της μουσικής για να καλέσει φωνητικά μια συνάδελφο χορογράφο με την οποία συνεργάζεται. Οι δύο τους αν και δεν έχουν συναντηθεί ποτέ ετοιμάζουν μια χορογραφία για την επικείμενη παράσταση στο θεατρικό εργαστήρι. Απορροφημένη στην συνομιλία δεν έχει αντιληφθεί πως πλησιάζει στον προορισμό της. Η ήρεμη φωνή του αυτοκινήτου την προειδοποιεί «Σε 2 λεπτά φτάνουμε στον προορισμό. Ο Τραϊανός σας περιμένει στην είσοδο». Η Ζωή τερματίζει την συνομιλία για να καλωσορίσει τον αδερφό της που έχει να δει αρκετές εβδομάδες. Αφού δέσουν τις ζώνες ασφαλείας δίνει την εντολή «Γονείς» και το αυτόνομο ηλεκτροκίνητο απαντά «Γονείς. Η διαδρομή έχει κίνηση, θα φτάσουμε σε 1 ώρα και 52 λεπτά».
Το ταξίδι και ξεκινά και η Ζωή δίνει εντολή να ενεργοποιηθεί η οθόνη του παρμπρίζ, επιλέγοντας να δείξει στον αδερφό της την τελευταία από τις χορογραφίες της. Η κινηματογραφική προβολή εντός του αυτοκινήτου ξεκινά και διακόπτεται μόνο όταν αυτό πλησιάζει στην έξοδο από τον αυτοκινητόδρομο. Σε ελάχιστα λεπτά το αυτοκίνητο στρίβει στον δρόμο όπου κατοικούν οι γονείς τους, ταυτόχρονα με την δική τους άφιξη βλέπουν και το μικρό αυτοκινούμενο όχημα παράδοσης παραγγελιών να σταματά στην είσοδο του σπιτιού. Η Ζωή σταθμεύει το αυτοκίνητο κατεβαίνει και ανοίγει το κάλυμμα του μικρού αυτοκινούμενου οχήματος πληκτρολογώντας τον κωδικό που έχει λάβει πριν από λίγο στο κινητό της. Μέσα είναι τα δώρα που παρέγγειλαν διαδικτυακά για τους γονείς τους κατά την διάρκεια της διαδρομής…
Αυτή μπορεί και κατά πάσα πιθανότητα θα είναι μια τυπική μεταφορά από το σημείο Α στο σημείο Β την εποχή της ηλεκτροκίνησης, της συνδεσιμότητας και της αυτονομίας των οχημάτων στις ευνομούμενες, εύπορες μητροπόλεις του κόσμου. Τα υπέρ και τα κατά είναι λίγο πολύ από τώρα γνωστά. Η τριάδα ηλεκτροκίνηση, συνδεσιμότητα και αυτόνομη οδήγηση θα δώσει στον κόσμο ένα πιο καθαρό πιο οργανωμένο και ήσυχο περιβάλλον. Ταυτόχρονα όμως θα αποξενώσει τους ανθρώπους σε ανησυχητικό βαθμό, θα μεγιστοποιήσει τις ανισότητες και θα δημιουργήσει γκέτο καθώς είναι αδιαμφισβήτητο πως όλα αυτά τα καλούδια θα τα απολαμβάνουν οι προνομιούχοι αυτού του κόσμου.
Ο Λόδρος Μπράουμ λέει: Ένας μορφωμένος λαός εύκολα οδηγείται, αλλά δύσκολα παρασύρεται, εύκολα κυβερνάται, αλλά δύσκολα σκλαβώνεται.
Τι σχέση μπορεί να έχει η μόρφωση ενός λαού με την αυτόνομη μεταφορά; Επιλέγω τον όρο αυτόνομη μεταφορά και όχι οδήγηση καθώς δεν οδηγεί κανείς το όχημα αλλά αυτό μεταφέρει τους επιβάτες από το ένα σημείο στο άλλο. Ας επιστρέψουμε όμως στην σχέση της μόρφωσης του λαού και της αυτόνομης μεταφοράς αυτού. Η αυτονομία που διαφημίζεται ως πανάκεια στην καλυτέρευση της ζωής μας, την εξοικονόμηση χρόνου και πόρων μπορεί εύκολα να γίνει εμπόδιο στην μόρφωση αφού δεν θα χρειάζεται πλέον ούτε καν η γνώση της οδήγησης. Είναι όμως έτσι;
Ας σκεφτούμε ένα εναλλακτικό σενάριο; Τα χρόνια περνάνε και βρισκόμαστε στην αυτόνομη οδήγηση επιπέδου 5, το πλέον προχωρημένο από όλα που επιτρέπει μετακινήσεις όπως στην μικρή ιστορία πιο πάνω. Έχουμε λοιπόν αυτοκίνητα με νοημοσύνη που μπορούν και μας μεταφέρουν με ασφάλεια χωρίς εμείς να χρειάζεται να κάνουμε κάτι. Μόλις συμβεί αυτό θα χρειαστούν λιτότερο από 5 λεπτά ωσότου αντιληφθεί ο καθένας μας πως λειτουργούν. Δηλαδή πως είναι σχεδιασμένα να είναι ευγενικά, προσεκτικά και προπάντων προβλέψιμα. Είμαστε λοιπόν σε μια διασταύρωση του μέλλοντος, το αυτόνομο προσπαθεί να περάσει απέναντι αλλά ένα άλλο όχημα όπου ο άνθρωπος έχει το τιμόνι στα χέρια του κάνει λίγα μέτρα μπροστά γνωρίζοντας πως το αυτόνομο θα αποφύγει με όποιο κόστος το ατύχημα. Πόσες ώρες πιστεύεται πως θα κάνει ο επιβάτης του αυτόνομου οχήματος να περάσει την διασταύρωση αν δεν αναλάβει ο ίδιος το τιμόνι; Και ερχόμαστε στο λογικό συμπέρασμα πως είτε θα λειτουργούν όλα τα οχήματα αναγκαστικά αυτόνομα χωρίς την δυνατότητα επέμβασης από τον επιβάτη είτε το εγχείρημα της αυτονομίας θα καταρρεύσει πριν καν ξεκινήσει. Ρωτάμε λοιπόν ισχύει η αρχή που ευαγγελίζονται οι αυτοκινητοβιομηχανίες πως ο άνθρωπος θα έχει πάντα την δυνατότητα να επέμβει; Αν ναι τότε η αυτονομία ίσως έχει κάποιο νόημα σε κλειστούς αυτοκινητόδρομους και μόνο εκεί.
