του Μιχ. Γκαβέζου
Η μεγάλη νοτιοκορεάτικη εταιρία ήταν ήδη γνωστή από τις δραστηριότητες της στα ναυπηγεία και τη βαριά βιομηχανία, όταν απεφάσιζε το 1967 να ασχοληθεί και με τα αυτοκίνητα. Ιδρύοντας για το σκοπό αυτό την Hyundai Motor Company, είχε ξεκινήσει με τη συναρμολόγηση των μοντέλων Cortina και Granada της Ford και το 1975 έχοντας αποκτήσει την απαραίτητη εμπειρία, απεφάσιζε να προχωρήσει στην κατασκευή και ενός δικού της αυτοκινήτου.
Αυτό βέβαια απαιτούσε τη δημιουργία νέων εγκαταστάσεων και απόκτηση πρόσθετου εξοπλισμού, κάτι που ανέλαβε να οργανώσει ο George Turnbull, πρώην διευθυντικό στέλεχος της British Leyland. Η επιλογή ενός ευρωπαίου μάνατζερ δεν ήταν τυχαία, αφού οι Ιάπωνες, τουλάχιστον σύμφωνα με δημοσιεύματα εκείνης της εποχής, είχαν φανεί επιφυλακτικοί για να επενδύσουν στο εγχείρημα, φοβούμενοι για τη δημιουργία ανταγωνισμού που δεν θα μπορούσαν αργότερα να ελέγχουν. Παρόλα αυτά όμως, συμφωνήθηκε η προμήθεια των κινητήρων και των κιβωτίων ταχυτήτων να γίνεται από την Mitsubishi. Ο σχεδιασμός του αυτοκινήτου είχε ανατεθεί στον ανερχόμενο, τότε, Giorgetto Giugiaro της Ital Design, ενώ για τη διαμόρφωση των μεταλλικών τμημάτων των αμαξωμάτων είχαν αποκτηθεί από την Γαλλία δώδεκα πρέσες.
Πλέον, η δημιουργία του Pony, όπως ονομάστηκε το μοντέλο, μπορούσε να ξεκινήσει.
Οι Νοτιοκορεάτες έχοντας απεριόριστη εμπιστοσύνη στο αυτοκίνητο που θα κατασκεύαζαν, φιλοδοξούσαν ότι θα ήταν σε θέση να ακολουθήσουν σε αυτό τον τομέα τους Ιάπωνες και κάποια στιγμή να φτάσουν στο επίπεδο αξιοπιστίας που συνόδευε τα προϊόντα “made in Japan”.
Την εποχή εκείνη αντιστοιχούσε μόλις 1 επιβατικό αυτοκίνητο ανά 300 κατοίκους της χώρας (που είχε πληθυσμό 34,6 εκατομμύρια), με τα περισσότερα από αυτά να είναι taxi ή εταιρικά. Έτσι, εξ αρχής τέθηκε ως στόχος μέχρι το 1985 η αναλογία να έχει φτάσει στο 1 αυτοκίνητο ανά 30 κατοίκους. Αυτό βέβαια σήμαινε ότι κάθε χρόνο θα έπρεπε η παραγωγή να διπλασιάζεται και με αυτούς τους υπολογισμούς, μέχρι το 1991 θα έπρεπε να έχουν κατασκευαστεί 2 εκατομμύρια αυτοκίνητα.
Παράλληλα όμως ήταν απαραίτητο να υπάρξουν και εξαγωγές. Έτσι, από τα μόλις 9.100 αυτοκίνητα στην πρώτη απόπειρα που έγινε το 1977, την επόμενη χρονιά ο αριθμός είχε ανεβεί στα 33.000, ενώ για το μακρινό –τότε – 1991 ο στόχος ήταν οι 900.000, δηλαδή σχεδόν η μισή από την προσδοκώμενη παραγωγή. Όπως δήλωναν οι ίδιοι οι Κορεάτες, πάντα κατάφερναν να πετυχαίνουν τους στόχους που έθεταν, επειδή ποτέ δεν χρησιμοποιούσαν τη λέξη «εγώ» αλλά τη λέξη «εμείς», αλλά και επειδή για αυτούς είχε μεγαλύτερη σημασία το αποτέλεσμα από ότι το κέρδος.
Μετά από εκτεταμένες δοκιμές, το αυτοκίνητο παρουσιάστηκε επίσημα το 1974 στην Έκθεση του Τορίνο και αντιπροσώπευε απόλυτα τη φιλοσοφία της Hyundai. Ήταν συμβατικό αλλά καλαίσθητο, ελκυστικότερο από άλλα αντίστοιχα της εποχής, με εξωτερική διακόσμηση που εντυπωσίαζε χωρίς όμως να προκαλεί. Δυστυχώς όμως διαφορετικές ήταν οι εντυπώσεις που άφηνε το εσωτερικό του, όπου ναι μεν ο σχεδιασμός ήταν ικανοποιητικός, αλλά η ποιότητα κατασκευής (κυρίως για λόγους χαμηλού κόστους) υστερούσε αισθητά έναντι των ευρωπαϊκών και των ιαπωνικών μοντέλων αυτής της κατηγορίας. Βέβαια, από πλευράς εξοπλισμού η κατάσταση ήταν αρκετά καλύτερη, αφού περιελάμβανε ραδιοκασετόφωνο, ζώνες ασφαλείας, ρυθμιζόμενο ύψος τιμονιού, προσκέφαλα στα εμπρός καθίσματα και κεντρική κονσόλα, αξεσουάρ που δύσκολα συναντούσε κανείς σε άλλα αυτοκίνητα αυτής της κατηγορίας (και αυτής της τιμής).
Ο κινητήρας είχε χωρητικότητα 1.238 κ.ε. και απόδοση 55 ίππους, με τον εκκεντροφόρο τοποθετημένο επικεφαλής και καπάκι από ελαφρύ κράμα, που ήταν ο ίδιος με αυτόν που τοποθετούσε η Mitsubishi στο Lancer. Τροφοδοτούνταν από ένα καρμπυρατέρ διπλού σώματος και το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ήταν η μεγάλη ελαστικότητα του. Παράλληλα, σε κάποιες αγορές το Pony ήταν διαθέσιμο από το 1977 και με τον μεγαλύτερο κινητήρα των 1.439 κ.ε. και 68 ίππων, που επίσης προερχόταν από το Lancer.
Τελικά όμως, εκτός από το μηχανικό σύνολο, η Hyundai είχε υιοθετήσει και το σύστημα ανάρτησης των Mitsubishi (αλλά και άλλων ιαπωνικών μοντέλων της εποχής) που συνδύαζε εμπρός γόνατα Μακ Φέρσον και πίσω άκαμπτο άξονα με ημιελλειπτικά φύλλα σούστας και ράβδο εξισορρόπησης.
Τον Μάιο του 1976 παρουσιάστηκε η έκδοση pickup, που συμπλήρωνε τις εξαγωγές σε συγκεκριμένες αγορές, ενώ σε χώρες της Ευρώπης, ανάμεσα τους και η Ελλάδα, το Pony ήρθε το 1978. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε και ως station, ενώ το 1980 ακολούθησε και μια 3-θυρη έκδοση.
Η πολύ καλή εμπορική πορεία του συνετέλεσε ώστε να μείνει στην παραγωγή μέχρι το 1982, για να ακολουθήσει από τον Μάιο εκείνης της χρονιάς η αναβαθμισμένη 2η σειρά, που δημιούργησε και τις προϋποθέσεις για τα μοντέλα της Hyundai που επρόκειτο να ακολουθήσουν.
